Дар ин сарзамини куҳанбунёд, ки мероси ниёгони мост, имрӯз зери парчами ваҳдату сулҳу амният зиндагӣ карда истодаем. Аммо, бо камоли таассуф, дар ин чамани пур аз гул, хорҳое низ рустаанд – хорҳое, ки бо номи хоинҳои миллат, ба қалби ин сарзамин захм мезананд! Онҳое, ки бо найранг ва фиреб ба орзуҳои як миллат хиёнат мекунанд! Нохалафоне, ки чун абри сиёҳ дар осмони дурахшони мо пайдо шудаанд, аммо намедонанд, ки офтоби ваҳдати мо ин абрҳоро пароканда хоҳад кард! Хиёнаткорони номуҳтарам! Шумо, ки манфиатҳои хешро бар манфиатҳои миллат тарҷеҳ медиҳед, шумо, ки бо суханҳои зишт ва амалҳои нопок ба шишаи эътимоди мардум санг партоб мекунед, огоҳ бошед: Ин миллат бедор аст! Ин миллат, чун кӯҳи устувор, дар баробари найрангҳои шумо истодагарӣ мекунад! Тоҷикистон на танҳо як хок аст, балки як дил аст, як рӯҳи зинда аст!

Мо-фарзандони ин диёр, бо муҳаббат ба ин хоки муқаддас, бо имон ба ояндаи дурахшон ва бо иродаи қавӣ ҳаргиз нахоҳем гузошт, ки хоинҳо орзуҳои моро зери по кунанд. Хиёнат ба миллат хиёнат ба таърих аст, хиёнат ба ашки кӯдакони ин сарзамин аст! Ва мо-ҷавонони сарфароз ба чунин хиёнат ҳаргиз таслим нахоҳем шуд!

Мо як миллати сарбаланду ҷавонмардем, миллате, ки таърихи пур аз ифтихорашро бо дастҳои худ навиштааст. Номӯҳтарамоне, ки дар шабакаҳои иҷтимоӣ ҳарзагӯӣ мекунед, бидонед, ки шумо дар баробари ин миллат чун гунҷишке дар муқобили уқоб ҳастед. Заифу нотавон! Мо-фарзандони ин сарзамин, қасам хӯрдаем, ки Тоҷикистони азизро бо муҳаббат, бо садоқат ва бо меҳнати бекарон обод созем.

Хоинони миллат, чун абрҳои сиёҳ дар осмони дурахшони ин сарзамин, бо аъмоли худ кӯшидаанд, ки нури ягонагӣ ва ифтихори моро тира созанд. Онҳо, ки аз решаи ин миллати бузург ҷудо шудаанд, бо дилҳои сангин ва андешаҳои торик, ба ҷои он ки даст ба даст бо бародарони худ барои ободии Тоҷикистон талош кунанд, роҳи гумроҳӣ ва фасодро пеш гирифтаанд. Хиёнат ба Ватан, хиёнат ба хоки муқаддасест, ки бо ашки модарон ва фидокории паҳлавонон обёрӣ шудааст. Оё ин аст подош барои он ҳама ҷонбозиҳои ниёгони мо, ки барои озодии ин сарзамин ҷони худро фидо карданд? Эй хоинони беномус, ки бо аъмоли зишт ва ниятҳои нопок ба ин миллати сарбаланд бевафоӣ мекунед! Оё намедонед, ки ин хоки муқаддас бо хуни қаҳрамонони шуҷоъ ва Рустами Дастон обод шудааст? Оё фаромӯш кардаед, ки ин сарзамин, бо ҳамаи ранҷҳо ва мушкилоти таърих ҳамеша бо ифтихор ва сарбаландӣ аз хок бархостааст? Хиёнат ба миллат, хиёнат ба он модаронест, ки бо дуои худ ин хокро муқаддас гардонидаанд; хиёнат ба он ҷавононест, ки бо умеди ояндаи дурахшон барои Ватан меҷанганд.

Хоинони миллат, агарчи бо аъмоли худ кӯшидаанд, ки мо-ҷавононро аз роҳи рост боздоранд, ҳаргиз натавонистаанд, ки рӯҳи муқовимат ва ифтихори моро шикананд. Мо-мардуми тоҷик, бо фарҳанги ғанӣ, бо забони шево ва бо дили пур аз муҳаббат, қудрат дорем, ки дар муқобили ҳар фасоду хиёнат истодагарӣ кунем. Тоҷикистон, ин гавҳари нодири Осиё, аз мо садоқат, аз мо талош ва аз мо муҳаббат мехоҳад. Биёед, бо якдилию якмаромӣ, дар баробари хоинони миллат, ки бо аъмоли худ кӯшидаанд моро пароканда созанд, истодагарӣ кунем. Зинда бод Тоҷикистони азиз, зинда бод муттаҳидӣ, зинда бод он иродаи оҳанини ҷавонмардони бонангу ор, ки ҳеҷ хоин ва бадхоҳе наметавонад онро бишканад!

Боҳир Баҳодурзода